De trappen van de hemel

” What goes up must come down” en zo was het letterlijk bij ons op een zonnige dag, twee jaar geleden.

Wij hebben een mooi oud huis gekocht midden in de stad en een groot renovatieproject geregeld. Als grote klussers doen mijn man en ik bijna alles zelf met tijdelijke hulp die wij krijgen van familie en vrienden.

Wij waren al begonnen met de tweede verdieping maar een kleine gebogen trap stond helemaal in de weg. “Hij moet eruit” zeggen mijn man en zijn broer en binnen vijf minuten was de trap eruit! Heel snel, heel simpel. Maar hoe moet de trap naar beneden komen? Hij ligt nu op de eerste verdieping in onze woonkamer, maar het was duidelijk dat hij niet door de vaste trap naar de begane grond kon komen. We zouden hem in stukjes kunnen zagen maar wij willen hem gebruiken voor een boomhut voor onze zoon.

Eindelijk was er een oplossing gevonden; één raam en het kozijn werden verwijderd. Er werd een touw aan de trap vastgemaakt en langzaam en voorzichtig lieten we de trap de straat in zakken. Dus…mijn man en mijn zwager stonden in de diepte van de woonkamer terwijl mijn zoon en ik beneden op straat stonden om een veilige plek vrij te maken. Na een korte tijd was de trap door het raam en hij hing zwevend boven onze hoofden. Langzaam kwam hij verder uit het raam en het leek alsof hij los boven onze hoofden zweefde. En dat was het probleem. Ik keek naar boven en meteen zag ik mijn buren met angstige en bezorgde gezichten . Zij kwamen aanrennen met hun armen boven hun hoofd om ons te helpen! Het was duidelijk dat zij dachten dat de trap meteen los kon laten. Want mijn  Nederlands was niet zo goed, het was heel moeilijk voor mij om de situatie uit te leggen en mijn man en zwager stonden zo diep in de woonkamer dat zij niets hoorden van buiten. 

Nu was de trap er halverwege uit. Een prachtig uitzicht; mijn lieve buren met hun armen boven hun hoofd. Ze stonden te wachten op de zwevende trap die langzaam naar beneden kwam maar ook het dwarrelende stof van de vieze trap wat ook op hun hoofden en schouders kwam! Ik voelde me zo verantwoordelijk en ik heb heel veel excuses gemaakt.

” Maakt niets uit” zei iedereen, ” geen probleem!.” en binnen en paar minuten stond de trap op straat. Iedereen lachte en zwaaide naar mijn man en zwager die door het raam keken.

“Wow!” dacht ik, ” Met buren als deze mensen is Den Bosch echt de meest gastvrije stad in heel Nederland!”

Veronica Housen